Wenus w futrze

Reżyseria: Roman Polański
Scenariusz: Roman Polański, David Ives
Produkcja: Francja, Polska (2013)
Czas trwania: 96 min (1 h 36 min)
Gatunek: dramat, komedia

Obsada:
Emmanuelle Seigner - Wanda
Mathieu Amalric - Thomas


Roman Polański to reżyser, który mimo swojego wieloletniego stażu filmowego wciąż nie traci weny i zaskakuje kolejnymi dziełami. Po świetnej, udanej "Rzezi", filmowiec wraca z intrygującym tytułem "Wenus w futrze". Reżyser swoją najnowszą pozycję opiera na powieści Leopolda von Sacher-Masocha i sztuce Davida Ivesa. W fazach produkcji bardzo dużo mówiło się o tym filmie, ponieważ dzieło intrygowało swoją tematyką mocno zabarwioną seksualnością. "Wenus w futrze" opowiada historię Thomasa, który przeprowadza przesłuchanie do swojej nowej sztuki teatralnej. Pomimo wielu chętnych kandydatek nie jest przekonany do żadnej z nich. Pod koniec castingu zjawia się jednak tajemnicza Wanda. Kobieta wydaje się kompletnie nie pasować do sztuki. Reżyser z niechęcią pozwala jej się zaprezentować z każdą sceną bardziej ulegając urokowi kobiety.

Po wielkich, kasowych produkcjach Polański zamyka się w czterech ścianach. Tę zmianę możemy zauważyć w ostatniej, klaustrofobicznej "Rzezi". Po raz kolejny reżyser stawia na mocne dialogi i fabułę, dlatego "Wenus w futrze" to prawdziwa uczta dla smakoszy kina. Polański w swoim najnowszym filmie porusza bardzo ważną współcześnie tematykę niezależności kobiet. Wanda to symbol duszy każdej kobiety. Główna bohaterka jest nieprzeciętnie inteligentna i utalentowana, jednak ukrywa się pod pozorami wulgarnej, rozemocjonowanej desperatki. Jakież kobiety potrafią być sprytne i zwodnicze! Przez cały seans jesteśmy świadkami ewolucji Wandy, która manipulując Thomasem doprowadza go do skrajnych zachowań. Znudzony życiem reżyser ulega wszystkim czarom kobiety znajdując w niej swoją muzę. Wanda odmienia jego życie i dostarcza mu wrażeń, których mężczyzna - tego możemy być pewni - nigdy nie zapomni.

Dwójka bohaterów to prawdziwi profesjonaliści, którzy po zakończonych aktach i scenach doskonale wiedzą jak się zachować. Widzowi ciężko natomiast nadążyć za dialogami, ciągłymi przerwami oraz wtrąceniami w scenariuszu. Ten seans to ciągły rollercoaster, który wznosi na wyżyny, a następnie ogromną prędkością powoduje skurcze w żołądku. Wszystko doprawione jest jednak szczyptą humoru, a Polański dodatkowo po mistrzowsku operuje ironią. Metaforyzując daje ogromne pole do popisu wyobraźni widza. "Wenus w futrze" to tylko szkic historii, którą musimy dopowiedzieć (i opowiedzieć) sobie sami. Ostatecznie widz nie może się oprzeć uwodzącej Wandzie i zatraca się w tym seansie pełnym seksualnego napięcia. Klimatyczną aurę tworzy odpowiednie oświetlenie, które jest idealnie dopasowane do każdej sceny. Ubogą scenografię tuszują zmienne kostiumy i ukradkiem tworzone fryzury oraz makijaże. Za świetne zdjęcia odpowiada Paweł Edelman, a oprawę muzyczną przygotował jeden z lepszych kompozytorów, Alexandre Desplat.

Zdania na temat gry Emmanuelle Seigner są mocno podzielone. Jedni są zachwyceni jej wcieleniem w postać, a inni twierdzą, że aktorka kompletnie nie pasuje do roli Wandy. Osobiście podzielam zdanie obu stron i wiem, że ten efekt został z góry zamierzony, a Seigner podołała zadaniu. Świetny duet z aktorką stworzył Mathieu Amalric, który dał popis swoich umiejętności aktorskich i wraz z partnerką hipnotyzował na ekranie.

"Wenus w futrze" to popisowe dzieło Polańskiego, który wraz z wiekiem zaczął interesować się ludzkimi interakcjami. Film jest dowodem na ogromny warsztat i klasę reżysera, gdyż został doceniony przez widzów, krytyków, a także przez nagradzających, bo brał udział w konkursie głównym na rozdaniu nagród w Cannes. "Wenus w futrze" to nie tylko znakomita pozycja dla kinomaniaka, ale przydatny tytuł dla każdego mężczyzny. Dzieło Polańskiego jest kluczem do odgadnięcia odwiecznej zagadki "Jak zrozumieć kobietę?". Poprawka. Jednym z miliarda kluczy.