Grawitacja

Reżyseria: Alfonso Cuaron
Scenariusz: Jonas Cuaron, Alfonso Cuaron
Produkcja: USA, Wielka Brytania
Czas trwania: 90 min (1 h 30 min)
Gatunek: dramat, sci-fi

Obsada:
Sandra Bullock - Ryan Stone
George Clooney - Matt Kowalsky

 Alfonso Cuaron na koncie ma już reżyserie do "Harry'ego Pottera i więźnia Azkabanu" oraz "Wielkich nadziei". Jego najnowszy film już od początku budził wyjątkowe zainteresowanie mediów. W końcu "Grawitacja" stała się jedną z najbardziej wyczekiwanych premier tej jesieni,
a nawet roku. Film opowiada historię dwóch astronautów, którzy po zniszczeniu ich stacji przez szczątki satelity, zmuszeni będą podjąć walkę o swoje życie
w bezgranicznym kosmosie.

 Jestem bardzo zaintrygowana tematyką filmu i moja fascynacja trwa już dość długi czas. Na "Grawitację" czekałam więc z niecierpliwością. Niestety zamiast prawdziwej uczty filmowej, otrzymałam odgrzewane danie, które niczym nie odróżniało się od poprzednich seansów. Wielki zawód i niedosyt.
 Film poległ tylko i wyłącznie na scenariuszu. Historia rozpoczyna się bez zbędnego ziemskiego wprowadzenia, co jest jedynym przemyślanym zamysłem. Akcja filmu toczy się szybko i zapowiada naprawdę dobre kino, które zabierze nas w prawdziwą podróż w kosmos. Niestety im dalej, tym gorzej. Później natykamy się na typową amerykańską mentalność. Choć reżyser jest Meksykaninem, widocznie dał się wciągnąć w utarte schematy amerykańskiej kinematografii. "Grawitacja" miała ukazać przemianę głównej bohaterki, siłę kobiet i jest w pewnym sensie małym objawem feminizmu. Jako przedstawicielka tej płci - z góry - powinnam zachwycać się filmem. Niestety, maluje się tutaj obraz pechowej kobiety, która nie radzi sobie z życiem i dlatego lata w kosmos. A do tego kompletnie nie zna się na rzeczy. Nie zna się na niczym. Do tego 10% tlenu, który zawarty jest w jej skafandrze upływa po 25 minutach, a ostatki, które jej pozostają wykorzystuje na gadkę o tym co robiłaby w tym czasie na Ziemi. Nie obyło się również bez poświęceń i muszę przyznać, że było to najgorsze użycie tego motywu w filmie. Zupełnie niepotrzebne i ckliwe. Od tej przewidywalnej mieszanki filmowej robi się niedobrze i ma się ochotę wyjść
z kina. I z kosmosu.

 Cuaron znany jest z wizualnych słodkości przyjemnych dla oka. "Grawitacja" to skończone arcydzieło pod względem kadrów i muzyki. W kinie powoduje prawdziwy odlot i wpycha w fotel. Zdjęcia Emmanuela Lubezkiego są niesamowite, szczególnie z perspektyw bohatera, a Oscar to tylko formalność, która po prostu mu się należy. Muzyka Stevena Price'a wspaniale łączy się z kadrami. Price balansuje między spokojnymi i agresywnymi nutami, tworząc odpowiednie aury. Choć filmu nie da się uratować samymi efektami specjalnymi oraz dodatkami, to można ubarwić doznania i sprytnie zatuszować niedoskonałości.

 W obsadzie widnieją tylko dwa nazwiska, ale o jakiej renomie. Główną rolę gra Sandra Bullock, zdobywczyni Oscara za "Wielkiego Mike'a. The Blind Side". Wszyscy zgodnie przewidują ponowną nominację i wychwalają jej umiejętności. Na pewno wykreowanie wszystkich emocji tylko twarzą było bardzo ciężkim oraz wymagającym zadaniem dla aktorki. Niestety mnie nie okłamała i nie wzbudziła mojego zaufania, a tym bardziej zainteresowania. George Clooney za to bardzo swobodnie zachowywał się na ekranie i wprowadził odrobinę atmosfery (sic!). Szkoda tylko że pożałowano mu czasu ekranowego.

 Polecam oglądać tylko w IMAXIE, aby zagwarantować sobie odpowiednie odczucia oraz oszukać swój umysł pod względem oryginalności fabuły. Oby reżyserzy częściej wybierali takie wizje kosmosu i szybko zlikwidowali mój fabularny niesmak. Przeceniłam film, a twórcy nie docenili widza. Czuję się zawiedziona
i oszukana, więc proszę panie Cuaron zostawić kosmos w spokoju.